Tittelen er henta frå «Renæssance», ei novelle Hans E. Kinck publiserte i 1899. Her skildrar Kinck dei sanselege syna gjennom auga til ein ung kunstnar, frå lyset som fell over myr og tre til bekken si ustoppelege ferd. Driven av sterke ambisjonar omformar kunstnaren si naturmetta erfaring til ei klassisk og anerkjent form. Det klassiske synet var prega av ei haldning der mennesket herskar over naturen. Noko som står i skarp motsetnad til eit syn der natur har eige liv og verdi. Kunstnaren vinn ry med sine verk, men på vegen tapar han si finstemte naturkjensle. Synet på mennesket som herskarar er hard valuta i forvaltinga av naturen. Dei samfunnsmessige konsekvensane av å ikkje hente ut mest mogleg av ressursane, omtalas som store tap. Samstundes er dette eit dilemma som uroar fleire og fleire.

Kunstnarane har, på ulike vis, granska både kunnskap og førestilling og kopla dei saman kring vokstar, vitskap og folkloristikk. Det ikoniske og politiske ved landskapet i Hardanger var tidleg tilstade i nasjonsbygginga, og ideen om kven vi er og korleis me forvaltar arva, er ikkje ferdig snakka. Heller ikkje her.

I videoverka til Ingrid Book & Carina Hedén er naturen grundig kartlagt men framleis gåtefull, til og med litt skremmande. Ein NGU-rapport om forureining i jordprøvar har ført kunstnarane til uventa stader i Odda og Tyssedal. I eit verk kan me følgje vatnet si reise gjennom rør og vassdrag og i videoen «Øya» fell mørkret sakte over ein holme i fjorden. Eit undrande blikk finn ulike vesen og arketypar gøymd mellom tre og mose i skogen. Mykje handlar om å sjå samanhengar og moglege koplingar mellom kultur og natursyn. Inn i den samansette installasjonen har dei invitert Ingebrigt Vik med eit utval skulpturar som trekker på den klassiske arven og dei norrøne segna.

I filmen refereras det til essayet «Jorden og drømmerier om hvile» der filosofen Gaston Bachelard reflekterer om rota si skapande kraft og grunnlag for liv. I fotoserien «Der Wurzel- mensch 1-8», smeltar kropp og røter saman til bilete med referansar til mytologiske trans-formasjonar, inspirert av verket «Metamorfoser» av poeten Ovid.

Thorbjørn Sørensen grip ikkje berre røtene, han tar tak i heile planta, bokstaveleg tala. Dei er henta på andre sida av fjorden, i Herand for det meste. Frakta over fjellet før dei sit modell for eit langsamt granskande blikk. Den langvarige relasjonen desse minutiøse akvarellane krev, arbeider fram ein kjensle av kontakt, og med det, varme. Dei levande plantene er sett opp i mot ein daud flaggspett, også den skildra med ein hårfin pensel. Eit stille monument over eit augne- blink av liv. Montert på glasflatene mot fjorden kan ein sjå akvarellane som ei zoomande linse, retta mot ørsmå detaljar langt borte.

Måleria til Hege Nyborg hentar motiv frå eit folioverk publisert i 1799 av lege og botanikar Robert John Thornton, «The Temple of Flora: or Garden of the Botanist, Poet, Painter and Philosopher». Linsa, eller snarare optikken som protese for synet, er sentralt i hennar verk. Blikket, analyserande, betraktande, held naturen på avstand. Med språket lagar me stader og koplingar som ikkje finns i verkelegheita. Fotoserien frå Johan Havaas si samling

i Granvin bygdemuseum tek utgangspunkt i denne innsikta. Innsamla og registrerte kryptogamar og skorpelav, tørka og isolert som objekt men samstundes påtakeleg verkelege, tilhøyrande den språklause naturen. Det er kanskje her at grensa mellom natur og vitskap oppløysast, undrar Nyborg, i ei verd grunna på vår evne til å handsame kunnskapsbitar som meiningsberande i seg sjølv.